12.6.07

Μετακόμιση

Αγαπητοί φίλοι,

Καλημέρα!
Μου πήρε λιγάκι παραπάνω να το αποφασίσω και να το παλέψω, αλλά είμαι έτοιμος!
Ο κύριος Blogger στάθηκε ανεπίδεκτος συνεργασίας, και δεν μου επέτρεπε να κάνω τις αλλαγές που ήθελα στην html δομή. Ξενερωμένος και γω, παίρνω τα κειμενάκια μου και πάω στο στέκι του κυρίου Wordpress. Δεν ξέρω αν θα τα πάμε καλά, αυτό θα το δούμε!

Το καινούριο μου ιστολόγιο: http://0039split.wordpress.com

Οι δημοσιεύσεις δεν σταματούν. Εις το επανειδήν :)

Στέλιος

9.6.07

Πρακτική



Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα, με το που τελιώσω το Ι.Ε.Κ. (στις 20 του Ιούνη δηλαδή), να κάνω την 6μηνη πρακτική μου στο Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας (Ι.Τ.Ε.), ελπίζω στο Ινστιτούτο Πληροφορικής. Θα είναι ό,τι καλύτερο, believe me...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

6.6.07

Ανακαίνιση




Είμαι στη φάση που κάνω πάλι κάποιες αλλαγές στο template ενόψει καλοκαιριού :)

Φτάσαμε τα 100 posts και ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας!

Προσωρινά το μπλογκ θα μείνει έτσι άδειο. Έχει κι αυτό τη χάρη του πάντως...

Καλημέρα!

4.6.07

Κουσκουσουκού

Μετά απο την επαναστατική κίνησή μου να δημοσιεύσω το "κατηγορώ" μου εναντίων των σελίδων γνωριμιών σε forum μιας απο αυτές, και αφού επιβεβαιώθηκα παίρνοντας τον πούλο (η επιβεβαίωση έγκειται πως σε καμμία περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την ελευθερία των απόψεών μας, ούτε για τη μοναξιά μας, μόνο για τα λεφτά τους, που τα βγάζουν απο μας), ήρθε η ώρα να διηγηθώ τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου!

Ένα Σαββατοκύριακο αφιερωμένο στην κλονισμένη πίστη μου

Κατ'αρχήν πρέπει να μοιραστώ μαζί σας ένα-δυο πραγματάκια τα οποία θα κάνουν την ανάγνωση των όσων θα ακολουθήσουν πιο εύπεπτη.

Σημείωση πρώτη:
Ανέκαθεν είχα μια κλίση προς τη θρησκεία. Ο γεωγραφικός τόπος γέννησής μου, τράβηξε κλήρο και το χαρτάκι έγραφε "Χριστιανός Ορθόδοξος". Ο πατέρας που ήταν γιός ιερέα και μέσω σχετικών γνωριμιών βρήκε και πατρεύτηκε τη μητέρα μου. Συνεπώς, οι γονείς μου απο νωρίς προσπάθησαν να εμφυσήσουν στα παιδιά τους μια αμιγώς ελληνορθόδοξη αγωγή. Αλλά είμαι σίγουρος πως ακόμη κι αν δεν ήταν αυτή η θρησκεία μου, σίγουρα θα ασχολιόμουν αναζητώντας τη σχέση μεταξύ του (οποιουδήποτε) Θεού και των ανθρώπων.
Σημείωση δεύτερη:
Απο το 1999 και έπειτα (μέχρι πριν 6 περίπου μήνες) περνούσα μια βαθεία και έντονη και προβληματική περίοδο άρνησης στη ζωή μου. Εννοείται πως σε αυτό συνέβαλε το γεγονός πως ήμουν φανατικός χασικλής. Μπερδεμένες θεωρίες στο μυαλό μου βόλταραν συνεχώς και αδιαλείπτως, αντιδράσεις ακαταλαβίστικες στεναχωρούσαν τους ανθρώπους που με αγαπούν πραγματικά, και τέλοσπάντων ένα σωρό τέτοια. Τέλοσπάντων ελπίζω πως όλα αυτά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί...

Μια ακόμη σημείωση:
Με τρόπο περίεργο (δεν αναφέρω όλα τα περιστατικά, θα με πείτε μαλάκα και φλύαρο) άρχισα να συμμετέχω σε μερικές απο τις δραστηριότητες της Αρχιεπισκοπής Κρήτης. Πρώτα μερικές ομάδες συζήτησης, έπειτα μια μικρή θεατρική προσπάθεια, στη συνέχεια ραδιοφωνικές εκπομπές, απ'όλα έχει ο μπαξές! Βέβαια, πάντα προσπαθώ να κρατάω μια απόσταση απο όλα αυτά τα πράγματα γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να γίνω αυτό που κοροϊδεύω και απεχθάνομαι: ένας άνθρωπος χωρίς βούληση, χωρίς ελευθερία, ένας άνθρωπος που δεν αμφισβητεί και δεν ψάχνει το νόημα όσων ερεθισμάτων δέχεται.

Στο ζουμί τώρα:
Σάββατο απόγευμα είχε κανονιστεί να επισκεφθούμε τις Φυλακές Αλικαρνασσού. μερικά παιδιά απο την καλή τους διάθεση έφτιαξαν (έφτιαξαν, όχι αγόρασαν, το τονίζω αυτό) γλυκά και τα κρατούσαν, μερικά είχαν πάρει λουλούδια απο τα παρτέρια τους και τα είχαν μεταφέρει σε γλάστρες για να τα αφήσουν στη φυλακή, ενώ υπήρξαν και δύο που κρατούσαν κιθάρα και μαντολίνο αντίστοιχα :)
Συνοπτικά θα πώ μόνο πως και τραγουδήσαμε, και χορέψαμε και κεράσαμε τους κρατούμενους ό,τι κρατούσαμε, και μετά φύγαμε.
Γύρω στις 7 το απόγευμα ολοκληρώθηκε όλο αυτό το ευχάριστο γεγονός, και αφού διαλύθηκε το πλήθος, με τον Αρχιεπίσκοπο επισκεφθήκαμε ένα χωριό με το όνομα Μάραθος οπου η τοπική εκκλησία πανηγύριζε για τους Άγιους Πάντες. Εσπερινός, και μετά δείπνο προς τιμήν του.
Παιδιά το τι έγινε στο κέντρο δεν περιγράφεται! (Παρένθεση: Εγώ κλασσικό φτωχαδάκι-τρακαδόρος-δεν ξέρω που τρώω τα λεφτά μου-πληρώνω νοίκι και 1700ε laptop, τον τελευταίο μήνα τρέφομαι αποκλειστικά με σάντουιτς και κρουασάν)
Στο τραπέζι πρωταγωνίστησαν με σειρά εμφάνισης:
Ντάκος
Φάβα
Χόρτα βραστά
Ξυνόγαλο
Χοχλιοί μπουμπουριστοί με ξύδι
Χωριάτικη σαλάτα
Αρνί βραστό
Πιλάφι (αυτό του γάμου, ξέρετε...)
Τηγανιτές πατάτες
Πανσέτες στα κάρβουνα.
Ψάρι στα κάρβουνα
Δείγμα της φιλοξενίας και της αγάπης προς τα τιμώμενα πρόσωπα, αυτά τα καλούδια θα μείνουν αξέχαστα!

Την επόμενη μέρα το πρωί, πάλι συνοδεύοντας τον Αρχιεπίσκοπο, επισκεφθήκαμε την εκκλησία των Αγίων Πάντων στο Πολύδροσο Γαζίου. Μια μικροσκοπική εκκλησία τοποθετημένη σε μια αυλή με πεύκα. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, το 1942 εκτελέστηκαν από τους Ναζί 62 άνθρωποι, Κρητικοί και μη, διότι αποπειράθηκαν να ανατινάξουν το Αεροδρόμιο του Ηρακλείου (στη μνήμη αυτών των ανθρώπων ονομάζεται μέχρι σήμερα η ομώνυμη λεωφόρος)
Εγώ δεν το ήξερα πως συμπίπτει το πανηγύρι της εκκλησίας με αυτή την επέτειο, και μέσα σε μία ώρα εμφανίστηκαν απο το πουθενά Δήμαρχοι, Βουλευταί (βουλευταί... βεβαίως βεβαίως..), η Νομάρχης, όλοι οι στρατοαφεντάδες, η Φιλαρμονική Ορχήστρα, στρατιωτικό άγημα, και της κακομοίρας ο κόσμος! Καλά όλα, τελείωσαν όλα, και ετοιμαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω.
Στο δρόμο της επιστροφής κάναμε μια παράκαμψη (μιας και υπήρχε ο ελεύθερος χρόνος) στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο, και προλάβαμε να επισκεφθούμε 2 συνανθρώπους. Την πρώτη περίπτωση δεν θα την αναφέρω (όχι πως δεν είναι σημαντική, αλλά μπροστά στην δεύτερη...)
θα πω μόνο πως ήταν στην Ψυχιατρική Μονάδα.
Η δεύτερη επίσκεψη ήταν στην Εντατική Μονάδα παίδων. Επισκεφθήκαμε τον μικρό Αντρέα, που είναι 6 χρονών και έχει καρκίνο στο κεφαλάκι του. Πρώτη φορά έζησα κάτι τέτοιο, πρώτη φορά αισθάνθηκα τόση συμπόνοια και αγάπη προς ένα πρόσωπο. Όσοι ήμασταν στο θάλαμο εκείνη τη στιγμή, αμίλητοι και συγκινημένοι, απλά παρακολουθούσαμε τους γονείς τους με μια απίστευτη ψυχραιμία να μας διηγούνται πράγματα για τον Αντρέα. Και τότε συνέβη το εξής θαυμαστό, το οποίο αν δεν έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια δεν θα το πίστευα
(κάπου εδώ υπενθυμίζω πως προέρχομαι απο περίοδο έντονης αμφισβήτησης των οποιωνδήποτε σχετικών σεναρίων):
Τις τελευταίες 3 εβδομάδες ο Αντρέας είναι εγκεφαλικά νεκρός, και δεν ανταποκρίνεται σε κανένα απολύτως ερέθισμα, εκτός απο ένα. Το αριστερό του ποδαράκι "γαργαλιέται" κάθε φορά που ο πατέρας του περνάει έναν μικρό ξύλινο σταυρό κάτω απο την μικροσκοπική πατούσα του (τα συμπεράσματα δικά σας). Ξαναλέω πως δεν ανταποκρίνεται σε κανένα απολύτως άλλο ερέθισμα.

Μεσημέριασε πια και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Άφησα την πραγματικά αξέχαστη παρέα που δημιουργήθηκε απο το περασμένο απόγευμα, και τράβηξα προς το σπίτι, με νου και καρδιά γεμάτη απο ανάμεικτα συναισθήματα, σκέψεις και ερωτήματα. Μέσα σε 24 ώρες είχα βιώσει απο την αβίαστη αγάπη και φιλοξενία, τις αμυδρές πατριωτικές σκέψεις, τον πόνο των γονέων, και την ανιδιοτέλεια ενός ανθρώπου που απλά, ανεξήγητα και μοναδικά, με τη στάση ζωής του και μόνο, σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος, όχι απαραίτητα Χριστιανός, αλλά άνθρωπος...


Φυλακές Αλικαρνασσού - Λίγο πριν


Πολύδροσο Γαζίου


Ένας απλός άνθρωπος.


Υ.Γ.: Αυτό το κείμενο σε καμμία περίπτωση δεν προσπάθησε να προπαγανδίσει υπέρ ή κατά οποιουδήποτε. Εξακολουθώ να πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε αυτό που ζούμε. Απλώς δεν μπορώ να παραβλέψω τον (μεγάλο ή μικρό) ρόλο που παίζει η πίστη μου στη ζωή μου.

Υ.Γ.: Jul μπήκε ο June!!! Καλό μήνα :D:D:D


31.5.07

Καφενείο είμαστε ούτως ή άλλως...

Edit: Το συγκεκριμένο κείμενο θεωρήθηκε σωστό να διαγραφεί απο τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα. Υποθέτω πως ήταν αντίθετο με τους όρους χρήσης του forum. Υποθέτω πως μια δικαιολογία είναι η δυσφήμιση της ιστοσελίδας.

(Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα στο forum γνωστής ιστοσελίδας. Ήμουν μεθυσμένος όταν το έγραψα, οπότε το πιθανότερο να εκφράζει τις πραγματικές μου απόψεις. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που δεν γράφω πλέον πολύ. Εκτός απο το οτι είμαι καλά :)





Καλημέρα σε όλους εσάς που βρίσκετε σε αυτό το μέρος το νόημα της ύπαρξής σας! Ελπίζω οι απόψεις που θα ακουστούν παρακάτω να γίνουν σεβαστές απο όλους, μιας και μέχρι τώρα έχω σεβαστεί τις απόψεις όλων όσων συμμετέχουν στην ενότητα "Συζητήσεις", είτε με το να μην απαντάω καθόλου στα δημοσιευμένα κείμενα, είτε με το να μην επισκέπτομαι καθόλου αυτή την ιστοσελίδα, το όνομα της οποίας χαρακτηρίζει πλήρως και 100% αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Zoo... Ένας απέραντος ζωολογικός κήπος...

Ποιός είμαι
Έχω υπάρξει ενεργό μέλος διάφορων διαδικτυακών κοινοτήτων απο το 2000 και το μόνο που έχω να διαπιστώσω είναι πως όσο περισσότερο νομίζεις πως συμμετέχεις τόσο περισσότερο απομονώνεσαι απο την κοινωνία, γίνεσαι όλο και μεγαλύτερος εγωιστής!

Κατ'αρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσω ένα-δυο πράγματα που θεωρώ δεδομένα, προκειμένου να στηρίξω τα επιχειρήματά μου:
1) Ο μέσος όρος ηλικίας των μελών αυτής της κοινότητας είναι τα 30 χρόνια. Αν πω λιγότερα θα με κατηγορήσουν τα παιδιά απο το Joy, αν πω περισσότερα θα με κατηγορήσουν οι 40ρηδες και 50ρηδες που επιμελώς κρύβονται πίσω απο τα pixels αυτής της σελίδας..
2) Τα 3 απο τα τελευταία 5 χρόνια της ζωής μου εργάζομαι ως υπάλληλος σε Internet Cafe. Αν υπολογίσετε πάνω-κάτω τις ώρες που έχω περάσει στο Διαδίκτυο, μπορείτε να φανταστείτε με πόσο κόσμο έχω συναναστραφεί... Στις απόψεις μου αντικατοπτρίζονται όλα αυτά που μπορεί να έχουν δει τα μάτια μου και έχουν ακούσει τα αυτιά μου αυτά τα 3 χρόνια..

Οι απόψεις μου
Ειλικρινά ποιός απο εδώ πιστεύει πως το καλύτερο που έχει να κάνει στην ηλικία του είναι να περνάει τον καιρό του μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του, φτιάχνοντας προσωπικούς χώρους, παίζοντας παιγνίδια, ψάχνοντας ταίρι, κάνοντας chat, πληρώνοντας χρήματα για να γίνει μέλος!
Zoo λοιπόν, και κάθε οθόνη και ένα κλουβί. Με μια διαφορά, πως σοτυς πραγματικούς ζωολογικούς κήπους οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να περιδιαβαίνουν στα υπόλοιπα κλουβιά, ενώ εδώ όλοι είμαστε εκθέματα και επισκέπτες ταυτόχρονα.
Σπαταλάμε υπερπολύτιμό χρόνο παριστάνοντας κάτι που δεν είμαστε, κυνηγώντας κάτι το οποίο σπάνια φτάνουμε, δημιουργώντας ένα πλαστό πρόσωπο που ζει και αναπνέει μόνο όταν είναι ανοικτός ο υπολογιστής μας.
Και ο πραγματικός άνθρωπος, αυτός που κρύβεται πίσω απο τον χρήστη? Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, μπορεί να είναι ο κανένας, το τίποτα.
Προσπαθούμαστε να αποδείξουμε σε άλλους κάτι το οποίο δεν μας αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα, είμαστε λυπημένοι μας δίνεται η δυνατότητα να υποκρινόμαστε πως δεν τρέχει τίποτα, πληγώνουμε τους δικούς μας ανθρώπους πολύ εύκολα, αλλά δεν διαννοούμαστε να παρεξηγηθούμε με κάποιον που είναι τόσα χιλιόμετρα μακρυά μας.
Είναι δυνατόν να κάνουμε πλούσιους κάποιους άλλους που αποφάσισαν να βγάλουν κέρδος απο τη δική μας μοναξιά? Και τι μετά? Να μείνουμε εμείς στο μηδεν, κενοί, και αυτοί να θησαυρίζουν?
Τίποτα, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ που παρέχεται σε αυτήν την κοινότητα δεν υπάρχει σαν εναλλακτική λύση που απλά δεν θα υπήρχε στην πραγματικότητα (ας βάλουμε σε μιαν άκρη για λίγο τα παιγνίδια, αποτελούν εξαίρεση ορισμένα απο αυτά).
Τι απο αυτά που κάνουμε σε μια διαδικτυακή κοινότητα δεν μπορούμε να τα κάνουμε στην πραγματική μας ζωή? Γνωρίζω πως υπάρχουν και αρκετά θετικά στοιχεία, αλλά η γοητεία του πραγματικού χρόνου δεν θα πρέπει να τα ισοπεδώνει όλα στο διάβα της.
Βάλτε στο μυαλό σας πως ανα πάσα στιγμή, αν κάποιος βρεί το άλλο του μισό, πολύ άνετα θα ελλατώσει απο τη ζωή του (αν όχι θα κόψει εντελώς) την δραστηριότητα του σε σχετικού είδους κοινότητες.

Σκεφτείτε πόσα πράγματα σας αρέσει να κάνετε και τελικά δεν τα κάνετε γιατί πιστεύετε πως είτε δεν προλαβαίνετε (αν διαβάζετε αυτό το post σίγουρα προλαβαίνετε), είτε είναι πλέον αργά, είτε για χίλιους δυο λόγους!
Ώρα να ξεκολλάμε! Δεν είναι όλα ανώδυνα! Δεν είναι όμως και τα πάντα δύσκολα!
Κοιτάξτε γύρω σας. Βρείτε τη χαμμένη τρέλλα σας! Προσπαθήστε να διακρίνετε όλους όσους απεγνωσμένα ψάχνουν για κάποιον άνθρωπο (ζωντανό, όχι αυτά που γράφει στη οθόνη) για να τους μιλήσει, να τους αγγίξει, να τους βγάλει απο το ψηφιακό κλουβί που όλοι εσείς εν αγνοία σας τους βάλατε!

Υ.Γ.: Θα μπορούσα (και ίσως το κάνω στο μέλλον) να γράψω κι άλλα πράγματα, πιο ευχάριστα, αλλά η αλήθεια δεν είναι πάντα όμορφη! Η ζωή πάντως σίγουρα είναι! Ελπίζω να αισθάνεστε αρκετά ζωντανοί ώστε να μην έχετε ανάγκη τους άλλους ανθρώπους...

30.5.07

Να θυμηθώ...


1) Να πάω απο το πατρικό μου να πάρω πίσω την ψηφιακή μου που με θράσσος καβάτζωσε ο αδέρφουλάς μου.

2) Να πιέσω τον store manager να με πληρώσει πριν τις 5 Ιουνίου διότι θέλω επιτέλους να έρθω στην Αθήνα. Πέρασε ένας χρόνος... Έλεος!

3) Να ενοικιάσω το "Άρωμα", το "Prestige" και το "Πληροφοριοδότης".

4) Να κουρευτώ.

5) Να απουσιάσω και αυτή την εβδομάδα απο τη δουλειά του Σαββατοκύριακου.

6) Να γράψω ένα σοβαρό κείμενο. (Παίζει? Δεν παίζει.. αφού είμαι καλά!)

7) Να πάρω μια mini μπάλα ποδοσφαίρου.


Υ.Γ.: ¨Εχω την αίσθηση οτι οι μονότονες καλημέρες μου κουράζουν... ε?

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

25.5.07

Καρικατούρες

Όλοι οι άνθρωποι αν εξεταστούν απο συγκεκριμένη οπτική, άνετα μοιάζουν με καρικατούρες. Σαν εκείνες που σατυρίζουν τους πολιτικούς, με το μικροσκοπικό σώμα, το τεράστιο κεφάλι, και υπερτονισμένο κάποιο φυσικό γνώρισμα, χαρακτηριστικό του ατόμου που απεικονίζεται (το πεσμένο βλέφαρο της Βάσως Παπανδρέου, τα φρύδια του Κωστή Παλαμά κ.α.). Συνήθως η καρικατούρα που φυτοζωεί στον καθένα μας, βρίσκεται προσεκτικά τοποθετημένη κάπου μεταξύ επιδερμίδας και τόνων μακιγιάζ, eyeliner, μάσκαρας, ρουζ και άλλων πολλών σκευασμάτων. Αλλά εκτός απο αυτό, συνοδεύεται απο ένα πλήθος κινήσεων του σώματος που προδίδουν και υποστηρίζουν την αλήθεια που κρύβεται.
Όχι, αυτό το κείμενο δεν μισεί τις γυναίκες. Όχι μόνο τις γυναίκες. Μισεί εξίσου και τους άντρες. Και οι άντρες μακιγιάρονται, με χειρότερου είδους "καλλυντικά". Υποκριτική μπέσα, επιφανειακή ευφράδεια λόγου υπέρ του συνανθρώπου, χαμόγελο πυρομανούς και πάνω απ'όλα αλτρουισμός επ'αμοιβεί.

Και κάπου εκεί ανάμεσα, οι πραγματικές καρικατούρες, οι αμακιγιάριστες ή αν το προτιμάτε κακοβαμμένες, αναδεικνύονται σε ήρωες των κόμικ μου. Μορφές εφάμιλλες αυτών των ταινιών του Φελλίνι, που δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, δεν έχουν τίποτα να αλλάξουν, τίποτα να περιμένουν πέρα τις ζαριές που η καθημερινότητα πετάει στην τσόχα της ζωής τους.
Κάθε πρωί όταν επιστρέφω απο τη δουλειά στο σπίτι, ακολουθώ μια συγκεκριμένη διαδρομή την οποία τηρώ με θρησκευτική ευλάβεια. Παρακάμπτω (εννοείται - γαμώ το κυκλοφοριακό - και όλα τα μηχανοκίνητα οχήματα εδάφους) την οδό Καλοκαιρινού και κινούμαι στο παράλληλο στενό. Εκεί βρίσκεται η Νο2 αγαπημένη μου καρικατούρα.
Είναι γύρω στα 40 διαθέτει κατάστημα ρουχισμού για συνταξιούχους. Έχει τεράστιες σακούλες κάτω απο τα μάτια, και έχει μανία με τα μετρητά του. Αυτό ήταν και το στοιχείο που μου κίνησε την περιέργεια, τόσο πολύ που μια μέρα κάθησα για καφέ κάπου εκεί γώρω να τον παρατηρήσω. Το δεξί χέρι μονίμως στην τσέπη, και σε τακτά χρονικά διαστήματα, τσουπ! Να σου έξω τα μετρητάααααααα...... Να τα μετράει, να τα φτιάχνει, να τα διπλώνει και οριζόντια και κάθετα, και ξαφνικά τσουπ! Να σου μέσα τα μετρητάαααααααα. Το χέρι καρφωμένο στην τσέπη. Κουλοχέρης κατάντησε. Ένα μάτσο κωλόχαρτα του φάγαν το χέρι...
Σε 5 λεπτά πάλι τα ίδια. Λες και τα λεφτά διπλασιάστηκαν ή άλλαξαν χρώμα. Τέσπα...

Συνεχίζω να κατηφορίζω το στενό για να βρεθώ στην πλατεία του Αγίου Μηνά. Το μοναδικό μέρος με περιστέρια στο Ηράκλειο. Εκεί γύρω ξέρω οτι θα βρώ το φίλο μου τον Αμαρτωλό. Θέλω τουλάχιστον να τον συναντώ, αλλά δεν είναι εκεί κάθε μέρα.
Μοιάζει με ασκητή της ερήμου, μόνο που δε φοράει ράσα. Η γενειάδα του κοντεύει να μεταμορφωθεί σε ράστα, ενώ το κεφάλι του διακοσμεί ένας μάλλινος σκούφος (μα καλά πως αντέχει?). Στο χέρι κρατάει μονίμως ένα περίεργο σύμπλεγμα 2 τεράστιων κομποσχοινιών και μιας ξύλινης κατσούνας. Την πρώτη φορά που τον είδα να ταΐζει τα περιστέρια, έβγαλα τη μηχανή να τον φωτογραφίσω. Όταν με πήρε χαμπάρι με πλησίαζε προσπαθώντας να βγεί απο το πεδίο λήψης. Αφού με ρώτησε το όνομά μου, μου πρότεινε να προσέχω τον εαυτό μου και τη ζωή μου, και πως ο μόνος δρόμος είναι η μετάνοια. Όταν τον ρώτησα το όνομά του μου απάντησε "Αμαρτωλός". Απο τότε έχουμε πιεί καφεδάκι 2-3 φορές, και οι συζητήσεις μας είναι με μια λέξη αξέχαστες...

Αφήνω πίσω μου την πλατεία του Αγίου Μηνά. Όσο πλησιάζω στο σπίτι, κάθε -μα κάθε μέρα- σταματάω στον φούρνο που βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου για να αγοράσω ένα σταφιδόψωμο. (τα γουστάρω πολύ, αλλά ποτέ δεν έχουν αρκετές σταφίδες ρε γαμώτο...)
Κατ'αρχήν ο ίδιος ο φούρνος αποτελεί περίπτωση - κάπυο εδώ υπόσχομαι να ανεβάσω βιντεάκι με μια επίσκεψη σε εκείνο το μέρος - και συνειδητοποίησα πως είναι τόσο ιδιαίτερος εξαιτίας του ιδιοκτήτη του. Δυστυχώς δεν είμαι καλός στις περιγραφές όπως είμαι στις παρομοιώσεις, αλλά ειλικρινά πρώτη φορά πλέπω φούρναρη να βγάζει ψωμιά με το τσιγάρο μονίμως στα χείλη του και με το ραδιόφωνο να παίζει Καζαντζίδη, πρώτη φορά βλέπω φούρναρη που να χρειάζεται να τον φωνάξεις για να σε εξυπηρετήσει, πρώτη φορά βλέπω φούρναρη που να μη μιλάει! Εδώ και 3 μήνες, αν εξαιρέσουμε τις Κυριακές που είναι κλειστά, ή όποτε λείπω εκτός πόλεως, πηγαίνω κάθε μέρα. Τον έχω ακούσει να μιλάει μόνο 2 φορές. Την πρώτη μου είπε πόσο κοστίζει το σταφιδόψωμο, και τη δεύτερη όταν τον καλημέρισα είπε κάτι σαν "αχμρρρμρρφφφτςςςςμμμ"
το οποίο και με πολύ χαρά εξέλαβα σαν "καλημέρα φλύαρε". Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως ο ήρωάς μου μάλλον δεν χρειάζεται την καλημέρα μου. Μόνο τα 40 λεπτά μου για το σφαιδόψωμό του. Και συνέχισα να τον επισκέπτομαι κάθε μέρα σιωπηλός. Η ίδια ρουτίνα καθημερινά. Μπαίνω μέσα - πάω στο ταψί με τα καλούδια - διαλέγω το σταφιδόψωμο που θέλω - παίρνω μόνος μου χάρτινο σακουλάκι - το βάζω μέσα - μαζεύω απο το ταψί τις σταφίδες που έχουν πέσει απο τα ψωμάκια - ανάβω και κανα τσιγάρο που και που - πετάω το μονόευρο στον πάγκο - εκείνος με χέρια γεμάτα ξεραμένη μαγιά και αλεύρι μου πετάει τα ρέστα στον πάγκο - Βγαίνω έξω.
Μόλις χθες εφηύρα με ποιό τρόπο θα του κάνω τη ζωή δύσκολη. Κάθε φορά που θα πηγαίνω ια του λέω μια ζεστή καλημέρα και θα του σκάω και ένα χαμόγελο. Μέχρι να μου χαμογελάσει κι αυτός (που δεν το νομίζω).

Στα κόμικς της ζωής μου εγώ είμαι ο κακός της υπόθεσης. Δίνω επικές μάχες με τους ήρωές μου, και βγαίνω "χαμμένος". Μου δίνουν και καταλαβαίνω. Μου θυμίζουν πως μπορεί να καταντήσω αν συνεχίσω να εκτιμώ το χρήμα παραπάνω απ'όσο του αξίζει, μου θυμίζουν πόσο λίγο απο το πνεύμα μου χρησιμοποιώ, μου θυμίζουν οτι για πολλούς ανθρώπους υπήρξα ο κατηφής φούρναρης, που έψηνα την αγάπη τους με σταφίδες και την πουλούσα για 40 λεπτά το κομμάτι.